کیک بوکسینگ چه نوع ورزشی است؟

نگاه کلی به توسعه کیک بوکسینگ

در سال 1960، برای نخستین بار، کیک بوکسینگ ژاپنی با اجرای مسابقاتی در همان سال به دنیای ورزش وارد شد. با افزایش شهرت، این ورزش رزمی وارد آمریکا شد و در سپتامبر سال 1974 زمانی که انجمن حرفه ای کاراته اولین مسابقات جهانی آن را برگزار کرد، کیک بوکسینگ آمریکایی نیز توجهات زیادی به سمت خود جذب کرد. از لحاظ تاریخی کیک بوکسینگ نوعی هنر رزمی ترکیبی و مبتنی بر عناصر سنتی بیشتر ورزش های رزمی محسوب می شود. چراکه این هنر رزمی به توسعه ورزش هایی مانند جوجیتسو برزیلی و کشتی محلی کمک زیادی کرده است. بسیاری در گذشته کیک بوکسینگ و کاراته را به علت وجود تشابهات چشم گیر در سبک مبارزه و قوانین از یک ریشه می دانستند، که البته باور غلطی نبوده است! امروزه کیک بوکسینگ در ژاپن از محبوبیت خاصی برخوردار است و در بیشتر تبلیغات تلوزیونی دیده می شود.

قوانین کیک بوکسینگ

مسابقات در یک زمین مربع شکل محصور شده با طناب به نام رینگ برگزار می شود. هر مسابقه تحت نظارت یک داور و یک پزشک کنترل می شده و پس از اتمام هر راند سه قاضی مبارزه را بررسی کرده و پس از جمع بندی نهایی به مبارزان امتیاز می دهند. ضربه زدن به حریفی که بر روی زمین افتاده خطاست. گرفتن حریف در مسابقه خطا است و اگر در طول مسابقه این کار بیشتر از سه بار انجام شود، مبارزه بازنده اعلام خواهد شد. به ورزشکارانی که در مبارزات کیک بوکسینگ شرکت می‌کنند "فایتر" می‌ گویند.

سبک مسابقه: مانند بیشتر ورزش ها، کیک بوکسینگ نیز قوانین و اصول پایه ای دارد که به سلامت و امنیت هر مبارز کمک می کند. تعداد سازمان های حمایت کننده از این ورزش متعدد است، بنابراین مقررات مختلفی برای این رشته ورزشی وضع شده است. فقدان وجود یک سازمان بین المللی از عوامل این تنوع در قوانین است. اما نوعی تعریف جامع برای قوانین مسابقات طبق نوع برخورد در مبارزه وجود دارد.

1. مسابقات برخورد کامل – Full contact: برای برنده شدن در این نوع مسابقه باید حریف را ضربه فنی کنید؛ طوری به حریف ضربه بزنید که قادر به ادامه کار نباشد. این روش شباهت زیادی به رقابت های بوکس دارد. وارد کردن ضربات مشت و لگد تنها به بالاتنه حریف مجاز است. استفاده از زانو و آرنج غیر مجاز است. گرفتن حریف و پرتاب کردن او ممنوع است. مسابقات این سبک می تواند بین 3 تا 12 راند برگزار شود. زمان هر راند 2 تا 3 دقیقه است و بین هر راند 1 دقیقه استراحت داده می شود.

2. مسابقات برخورد سبک - Light contact: برای برنده شدن در این روش مسابقه، باید تا جایی که امکان دارد ضربات موفق بیشتری بر بدن حریف وارد کنید. در این روش ضربه فنی معنی ندارد، بنابراین اگر یکی از ورزشکاران بیش از حد خشن شود، به او اخطار داده می شود. این سبک شباهت زیادی به برخورد نیمه دارد، با این تفاوت که نقاط هدف بدن حریف در مبارزه متفاوت است. برای مثال در این روش ضربه به پا ممنوعیت ندارد.

3. مسابقات برخورد نیمه - Semi contact: در این سبک مبارزه، برای برنده شدن باید امتیاز بالاتری دریافت کنید. امتیازات برای اعمال ضربات قانونی روی نقاطی مشخص از بدن حریف داده می شود. برای هر ضربه امتیازی بین 1 تا 3 دریافت می کنید. البته، تکنیک و دقت نیز بر قضاوت داور و امتیاز بالاتر تاثیرگذار است. مبارزان می توانند از طریق مشت ها یا لگد زدن به بالاتر از کمر و ناحیه زیر مچ پا قرار دارند، امتیاز بگیرند. مشت و لگد 1 امتیاز دارد. ضربه به سر و همچنین پرش با ضربه به بدن 2 امتیاز، پرش و ضربه به سر 3 امتیاز دارد. استفاده از سینه به ندرت امکان پذیر است، صرف نظر از تکنیک های پرش و چرخش. استفاده از آرنج، زانو و چرخشی های عقبی پا ممنوع است. گرفتن مبارز، پرتاب و جابجایی او (به استثنای ضربات پا) ممنوع است. مسابقات معمولا در 3 دور (2 تا 3 دقیقه ای) با 1 دقیقه در بین هر دور انجام می شود.

تقسیمات وزنی: همانند بوکس، هر مبارز زمان کوتاهی قبل از شروع مسابقه وزن کشی می شود تا از صلاحیت وزنی او اطمینان حاصل شود. همانطور که گفتیم، به علت فقدان یک فدراسیون بین المللی برای ورزش کیک بوکسینگ، تقسیمات وزنی هر مسابقه توسط سازمان برگزار کننده تعیین می شود. برای مثال وزن یک ورزشکار میانه می تواند 70 یا 72 یا 75 باشد.

محوطه مبارزه: معمولا سبک مبارزه یا همان نوع برخورد محوطه رقابت را تعیین می کند. مبارزات برخورد کامل در رینگ انجام می شوند. مبارزات نیمه برخورد بر روی تشک و مبارزات سبک می توانند بر روی رینگ یا تشک انجام شوند.

تجهیزات محافظتی: مبارزان باید از پوشش های مخصوص کیک بوکسینگ استفاده کنند. محاظ سر، دستکش بوکس، محافظ پا و ساق پا، محافظ دهان و محافظ کشاله ران جزو این پوشش های ضربه گیر هستند. اگر مبارز زن باشد، محافظ قفسه سینه نیز کاربرد دارد.