آرامگاه شاعران ایرانی کجاست

شعر و ادب در میان ما ایرانی ها از جایگاه ویژه ای برخوردار است و به طبع شاعران کشورمان هم از محبوب ترین اقشار جامعه هستند که همیشه مورد توجه مردم بوده اند. از سالیان دور تا دوران معاصر ایران مهد پرورش شاعران بلندآوازه ای بوده است که همیشه نامشان در دنیا به نیکی و بلندی برده شده است.

اهمیت مشاهیر ایرانی به حدی زیاد است که اگر بارها و بارها درباره آنها گزارش تهیه کنیم باز هم جایی برای صحبت وجود دارد.

در این مطلب مروری بر آرامگاه شاعران ایرانی داشته ایم که توصیه میکنیم تا پایان مطلب ما را همراهی کنید و با برجسته ترین شاعران ایران زمین بیشتر آشنا شوید.

با آرامگاه شاعران ایرانی بیشتر آشنا شوید

آرامگاه حافظ

اگر بخواهیم از برجسته ترین شاعر ایرانی نام ببریم باید نامی از خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی معروف به لسان الغیب ببریم که در قرن هشتم هجری می زیسته .

عکسی از آرامگاه حافظ شاعر سرشناس ایرانی

حافظ بزرگترین غزلسرای ایرانی است که دیوان او به زبان های مختلف دنیا ترجمه شده و مورد توجه و استفاده جهانیان قرار گرفته است. آرامگاه حافظ در شهر شیراز و در حافظیه قرار دارد و یکی از مکان های مهم برای عاشقان ادب و فرهنگ است.

آرامگاه سعدی

سعدی یکی دیگر از برجسته ترین شاعران ایران زمین است که در قرن هفتم هجری می زیسته که اهل ادب او را استاد سخن ، شیخ اجل و پادشاه سخن می نامیدند. حافظ تحت تاثیر سعدی به سرودن غزلیاتش پرداخت.

عکسی از آرامگاه سعدی در شیراز

همه آثار سعدی اعم از شعر و نثر در کتاب کلیات سعدی جمع آوری شده است و بوستان و گلستان او مورد توجه ملل مختلف قرار دارد. آرامگاه سعدی معروف به سعدیه در شمال شرق شیراز قرار دارد.

آرامگاه خیام

عمر خیام نیشابوری یکی از فیلسوفان ، ریاضی دانان و شاعران برجسته ایرانی است که در قرن پنجم هجری می زیسته است.

عکسی از آرامگاه خیام در نیشابور

رباعیات خیام از برجسته ترین آثار این شاعر برجسته در دنیای ادب و شعر فارسی است که ادوارد فیتز جرالد آن را به زبان انگلیسی ترجمه کرد و خیام را به دنیا شناساند. آرامگاه خیام در شهر نیشابور قرار دارد و نمونه برجسته معماری نوین ایرانی است.

آرامگاه فردوسی

فردوسی شاعر حماسه سرای ایرانی و سراینده شاهنامه حماسه ملی ایران است که از شهرت جهانی برخوردار است و برخی او را بزرگ ترین شاعر پارسی گو دانسته و او را حکیم سخن و حکیم طوس می نامند.

عکسی از آرامگاه فردوسی در شهر طوس

شاهنامه پرآوازه ترین سروده فردوسی است که در قرن چهارم هجری سروده شد و تا به امروز مانند آن در ادبیات حماسی نیامده است. آرامگاه فردوسی در شهر طوس در استان خراسان رضوی قرار دارد.

آرامگاه باباطاهر

باباطاهر عارف و شاعر دوبیتی سرای کشورمان است که در اواخر قرن چهار و اوایل قرن پنج می زیست و رباعیات او زبانزد همه مردم دنیا است و به دلیل بریدن از تعلقات دنیایی به او لقب باباطاهر عریان را دادند.

آرامگاه باباطاهر در شهر همدان

آرامگاه باباطاهر در شمال شهر همدان یکی از پربازدیدترین مکان ها برای دوستداران ادب و فرهنگ است. آرامگاهی به نام باباطاهر در خرم آباد وجود دارد که متعلق به این شاعر برجسته ایرانی نیست.

آرامگاه نیما یوشیج

علی اسفندیاری معروف به نیما یوشیج شاعر معاصر ایرانی و ملقب به پدر شعر نوی فارسی است. نیما را بنیانگذار شعر نو فارسی می نامند که بعد از او مورد استفاده شاعران و اصحاب شعر و ادب قرار گرفت.

آرامگاه نیما یوشیج در روستای یوش

نیما در شهرستان نور به دنیا آمد و اشعاری به زبان مازندرانی به نام روجا دارد. نیما یوشیج در 13 دی 1338 درگذشت و در امامزاده عبدالله تهران به خاک سپرده شد ، سپس در سال 1372 خورشیدی بنا به وصیت وی پیکر او را به خانه اش در یوش منتقل کردند.

آرامگاه سهراب سپهری

سهراب سپهری شاعر و نقاش معاصر کشورمان یکی دیگر از شاعران برجسته ادب فارسی است که شعر او مطلقا نیمایی است و هشت کتاب اثر ماندگاری از این شاعر برجسته ایران است.سهراب در نقاشی هم رویکرد نوین و متفاوتی داشت که مانند شعر او بی نظیر بود.

عکسی از سنگ مزار سهراب سپهری در کاشان

آرامگاه ابدی سهراب سپهری در صحن امامزاده سلطان علی بن محمد باقر روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان قرار دارد.

آرامگاه عطار

شیخ عطار نیشابوری از شاعران بلندآوازه ایرانی است که در پایان قرن شش و آغاز قرن هفتم هجری می زیست. اسرارنامه ، الهی نامه ، منطق الطیر ، تذکره الاولیا از برجسته ترین اشعار این شاعر فارسی زباناست.

عکسی از آرامگاه عطار در نیشابور

آرامگاه عطار نیشابوری در جنوب شرقی نیشابور قرار دارد که کاشی کاری های این بنا یکی از زیباترین کاشی کاری های قرن نهم است. آرامگاه کمال الملک، نقاش بنام ایرانی هم درست رو به روی بنای آرامگاه عطار ساخته شده است.

آرامگاه پروین اعتصامی

پروین اعتصامی از برجسته ترین شاعران ایرانی و مشهورترین شاعر زن ایرانی است که به زبان های عربی و انگلیسی تسلط داشت و دیوان در قالب های قصیه ، مثنوی و قطعه سروده شد که شخصیت بخشی به حیوانات و اشیاء در آن دیده میشود.

عکسی از آرامگاه پروین اعتصامی در قم

حقایقی درباره نقاشی های لاکی در ایران

پاپیه ماشه اساساً واژه ای فرانسوی است در فرهنگهای لغات به معنی کاغذ فشرده شده آمده است و معمولاً به اشیای مقوایی که سطح آنها به وسیله ی مینیاتور تزئین و با لاک مخصوص پوشش یافته است اطلاق می شود. سابقه ی این هنر که در گذشته نقاشی روغنی یا نقاشی لاکی نامیده می شد،مشخص نیست.

لیکن در آثار موجود در موزه های داخلی و خارجی و همچنین مجموعه های خصوصی چنین اشتباه می شود که تا بعد از دوره ی سلجوقیان کلیه کتابهای خطی ایرانی دارای جلد چرمی ساده یا جندلی و فاقد هرگونه تزئینات اسلامی بوده است. ولی اسناد معتبری در دست است که نشان می دهد این هنر در دوره ی صفویه در ایران رواج داشته و به موازات سایر انواع صنایع دستی شکل گرفته و تکامل پیدا کرده است.

به دلیل اینکه روی اشیاء ساخته شده به روش پاپیه ماشه را نقاشی می کردند و سپس با یک لایه ماده ی جلا دهنده می پوشاندند به این هنر نقاشی لاکی نیز می گفتند.

شیوه نقاشی لاکی

«در دایره المعارف هنر آمده:نقاشی لاکی (نقاشی زیر لاکی) نوعی نقاشی آبرنگ بر روی اشیاء مقوایی همچون قلمدان، جلد کتاب، قاب آئینه، رحل قرآن، جعبه ی آرایش، ورق بازی، سینی است که رویه ی آن با ماده ی جلا دهنده [لاک] پوشانیده می شود.

این اسلوب با کمابیش اختلاف، در برخی هنرهای سنتی چین، هند، ایران و نقاط دیگر متداول بوده است. در ایران از اواخر سده ی یازدهم هجری به خصوص در هنرهایی چون قلمدان نگاری،رایج شد. قلمدان نگاران به پیروی از سلیقه ی خریداران، بیشتر به نقاشی گل و مرغ و فرنگی سازی می پرداختند (با این حال، قلمدانهایی به شیوه ی ایرانی سازی نیز در دست است.) در اغلب موارد، فاصله ی میان مجالس نقاشی شده را با نقوش گیاهی، قطعات خوشنویسی و یا تذهیب می آراستند. از هنرمندان این رشته می توان علی اشرف و آقا نجف را نام برد.

نقاشی لاکی در حقیقت از بطن نگارگری ایران بیرون آمد و میدان عمل وسیع تر و متنوعی را در اختیار نگارگران گذاشت. بیراه نیست که با افول و انحطاط نگارگری و کتاب آرایی ایران ، نقاشی لاکی رونق بیشتری یافت. در این نوع نقاشی، نقاش می توانست زوایای دید دیگری را تجربه کند.

نقاشی لاکی با جلدسازی چرمی شروع شد و در طراحی روی چرم و کاغذ در آستر بدرقه از شبکه بندی با بریدگیهای توری مانند استفاده کردند. بعدها با استفاده از خمیر کاغذ و چسب (پاپیه ماشه) و قالبهای چوبین ، سطح شی مورد نظر را برای نقاشی زمینه سازی می کردند و در پایان ، سطح نقاشی شده را با پوسته ای ضخیم از مخلوط روغن بَزرَک ، سندروس و روغن جلا می پوشاندند و نقاشی جلوه ای چون نقاشی رنگ روغن پیدا می کرد.

از این نوع نقاشی در روی قلمدانها ، جلد کتابها ، قاب آیینه ها، رحل قرآنها، جعبه ی جواهرات، درهای منقوش و محکوک، قابهای تخته ای، کمانهای رزمی و تزئینی، ورقهای بازی بهره می گرفتند.

نخستین قلمدان نگاری به سال 1106هـ.ق و با رقم ” یا صاحب الزمان” از محمد زمان ، محفوظ در موزه ارمیتاژ سن پطرزبورگ شناخته شده است.

نقاشی لاکی دوره قاجار

نقوشی که در قلمدانها به کار می رفت سه نوع بود:

1- نقوش گل و مرغ بر سطح رویی و یا دو جناح قلمدان که با یک منظره طبیعی ترکیب شده بود.

2- نقوش گل و بته ای همراه با طوماریهای پیچکی و گیاهی با شاخه های شکوفان

3- نقوش آمیخته با اسلیمیها و صحنه های تصویری با شیوه فرنگی سازی . این نوع قلمدان نگاری بیشتر از دو مورد یاد شده ، رواج داشت.

هرچند شیوه نقاشی لاکی با محمد زمان و در دوره صفوی شروع شد و در دوره افشاریه و زندیه با آثار هنرمندانی چون علی اشرف، محمدهادی و محمد صادق ادامه پیدا کرد اما در دوره قاجاریه بود که به شیوه ای پرتجمل و فاخر تبدیل شد.

عناصر ترکیب دهنده ی آن قاعده مند گردید و تناسباتی موزون پیدا کرد و مردان و زنان جامه ی دوره قاجار بر تن کردند.

یکی از زیباترین آثار این دوره صندوقچه ی جواهرآلات با رقم میرزابابا در سال 1218هـ.ق است که در آن نقش گل و مرغ بیش از پیش چشمگیر شده است.

نقش مایه های نقاشی لاکی در دوره قاجار پرمایه تر شد و در آن از بته های گلدار مکرر ، به خصوص گل سرخ، گل میخک صد پر ، سنبل ، شکوفه های میوه ، پرندگان و پروانه ها ، دسته گلهای مختلط ، گل زنبق، ترکیب بندیهای ساده با نقوش سپری و ترنجی به کار رفت.

نقاشی لاکی در دوره قاجار از نظر کمی و کیفی تحولی درخور یافت. در حقیقت رونق نقاشی لاکی و مینایی در این دوره معلول انحطاط کتاب آرایی بود.

در دوره فتحعلی شاه هنرمندانی چون مهرعلی، میرزابابا، سیدمیرزا و عبدالله خان، قلم موی خود را دیگر در نگاره های کتابها به کار نگرفتند بلکه به جای آن در نقاشیهای لاکی و مینایی و رنگ روغن به کار بستند .

آشنایی با نقاشی لاکی

در این دوره شهرهای تهران، اصفهان و شیراز از مراکز تولید آثار نقاشی لاکی و مینایی بود. بر موضوعات این نوع نقاشی ، مضامینی چون صحنه های درباری، صحنه ی جنگ، صحنه های اساطیری و تاریخی و شکار و داوری اخروی و منظره پردازی و اناوع و اقسام گل و مرغ افزوده شد.

یکی از زیباترین جلدهای این دوره جلدی بود که فتحعلیشاه ساخت آن را برای خمسه نظامی شاه طهماسبی سفارش داد و سید میرزا و محمدباقر آن را در سال 1245هـ.ق اجرا کردند.

از نقاشان مطرح این دوره نجفعلی و سه فرزندش محمد کاظم، جعفر و احمد و برادرش محمد اسماعیل بودند که نقاشی لاکی نیمه دوم سده سیزدهم هجری را در اختیار خود داشتند و منوچهرخان، حاکم اصفهان از آنها حمایت می کرد.

در این زمان یک خانواده دیگر نیز در اصفهان در نقاشی لاکی شهرت داشت یعنی خانواده امامییها. نصرالله امامی و رضا امامی آثار لاکی زیبایی با مضمون گل و مرغ در قاب آیینه ها و قلمدانها و جعبه ها پدید آوردند.

در شیراز نیز هم زمان با آنها، آقابزرگ شیرازی به نقاشی لاکی اشتغال داشت و نامی صاحب شهرت در این نوع نقاشی خصوصا در چهره پردازی از رجال مشهور به صورت لاکی داشت.

در دوره ناصری نقاشی لاکی متحول شد و نقش مایه هایی چون شکوفه های فندق ، گوزنها و طوطیها، صحنه هایی از زندگی روستایی، دسته گلهای آزاد، پیکره هایی با جامه های آخرین مد اروپایی و مردان با ریش تراشیده ، زنان با دامنهای پرچین و حجیم و ماخوذ از اروپا وارد آن گردید.

ورود فراوان تصاویر اروپایی و نشریات فرنگی راه را برای اقتباس وسیع از نقش مایه های آن گشود و تکار یکنواخت ترکیب بندیها و نقش مایه ها را به وجود آورد.

در این دوره توجه به شمایل نگاری امام علی (ع) و حسنین (ع) در نقاشیهای لاکی بیان کننده رویکردی جدید در نقاشی اسلامی بود.

نقاشی لاکی با طلیعه ی عصر جدید که از دوره مشروطیت شروع شد رو به افول گذاشت تا اینک کاملا متروک گردید